سکانس هفتم

دل بسته بودم...میدونستم که کارم اشتباهه...ولی بالاخره برگشتم برگشتم پیش خدا...

برگشتم به جایی که ازش اومده بودم...

اما کوله بارم سنگینه...هم توش خوبی دارم و هم بدی...

دیگه خودش باید معلوم کنه کدومش بیشتره!

درد فراموش شدن تا ته وجودم رو میسوزاند...هنوز یکسال هم نشده...

اما..

 فراموش شدم...فراموش شدیم...همه ی ما...مایی که منتظر دعای آنها هستیم

چشم به راه و منتظر!